به من بفهمون، کجای سرنوشتم؟ دارم می رم جهنم یا راهیه بهشتم...!     دلم خیلی گرفته. بیشتر از اونی که بتونی فکر کنی. تو روزا هم دلم شکست هم تحقیر شدم و هم... سرنوشت اینه. مهم نیست. بزار هر اتفاقی می خواد بیافته. تو این لحظه ها تمام افکارم می ره تو اون دنیاو می گم خدایا یعنی وقتی بمیریم راحت می شیم؟ می یایم پیشت؟ همه گناهامون و می بخشی و دست نوازشت و می کشی رو سرمون؟  هر چی اینجا بهش نرسیدیم و بهمون می دی؟  من دیگه طاقت زجر و اذیت و پیش تو ندارم خدا...   وقتی می میرم باید ازم خوب استقبال کنی. من کاری ندارم چی بودم تو این دنیا و چیکارا کردم. ولی دیگه خسته شدم از این جا. خسته، می فهمی؟؟؟ یا داد بزنم؟  بسمه دیگه این همه زجر....  درک کن عزیزم. خسته شدم. هرچی خواستیم که نشد، عاشق هرچی شدیم که بهش نرسیدیم، تو حداقل به حرفمون گوش کن. تو که همیشه ادعای مهربونیت می شه. همه جای کتاب آسمونیتم نوشتی. تو که همه بنده ها از مهربونیت دم می زنن. پس کوووووووووووووووووووووووووووووو...

پی نوشت: به من بفهمون، کجای سرنوشتم؟ دارم می رم جهنم یا راهیه بهشتم، از این دو راهی، دل خوشی ندارم، یا می خورم به پاییز، یا می رسه بهارم، مثل ابرا همه اش تبعید می شم، با هیچ کوهی سر سازش ندارم، یه موجم که با دریا قهر کرده، بدون تو من آرامش ندارم... گمت کردم ولی غافل از اینکه، خدا با این بزرگی گم نمی شه، مواظب بودی از دستت نیافتم، هوام و داری و داشتی همیشه!  دارم نابود می شم، دود می شم، بزار آتیش این دوری تموم شه، خودم دیدم همین نزدیکی هایی، نزار عمرم با جون کندن حروم شه...