دوست ندارم زیاد عرفانی اش کنم و بگویم تو یک نوری، و لب و خنده در تو معنی نمی دهد
برای من همیشه مثل یک همراه مهربان هستی که هرگاه کار نیکی انجام می دهم می خندی
و هرگاه اشتباهی از من سر بزند تو ناراحت و غمگین می شوی، و شاید اشکی از گوشه چشمانت..

وای بر من اگر این گونه باشم که تو را بیازارم. می دانم که اگر تو مرا رها کنی وای بر من خواهد شد
پس خودت کمک کن. من که برتر از پیغمرت یوسف نیستم که از تو در بدترین شرایط کمک خواست
و گفت خدایا اگر کمک تو نبود من هم از غافلان و گمراهان بودم...  پس تو کمکم کن
همان گونه که همیشه کمک کردی و در کنارم بودی، ای بهترین معشوقه ی من و سزاوارترین
برای پرستش با تمام وجود، از زیبایی های تو گفتن تمامی ندارد، مانند مهر و محبت بی پایانت
این ما انسان های ضعیف و نفسیم که همیشه برای خود پایانی قرار داده ایم جز در گناه

پی نوشت: این مناجات رو خودم گفتم. امیدوارم خوشتون اومده باشه و حرف دل شما هم بوده باشه. دیگه سعی می کنم بیشتر از دست نوشته های خودم استفاده کنم.